Η αντιμετώπιση της στένωσης των καρωτίδων είναι ένα ιδιαίτερα λεπτό θέμα και απαιτείται, όπως πάντα άλλωστε, να στηριζόμαστε σε αυστηρά και διεθνώς θεσπισμένα κριτήρια με σκοπό να θέσουμε σωστή ένδειξη αντιμετώπισης.

Οι κύριοι παράγοντες στους οποίους θα στηρίξουμε την απόφασή μας είναι:

• ο βαθμός της στένωσης,
• η ύπαρξη πρόσφατου εγκεφαλικού επεισοδίου
• το προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς.

Ενδεικτικά, σε ασθενή με προσδόκιμο επιβίωσης πάνω από 5 έτη και χωρίς πρόσφατο (<6μήνες) εκγεφαλικό επεισόδιο μια στένωση τουλάχιστον άνω του 60% χρήζει αντιμετώπισης.

Αντίθετα, στην περίπτωση που ο ασθενής μας έχει υποστεί το τελευταίο εξάμηνο κάποιο τεκμηριωμένο αγγειακό εγκεφαλικό το όριο παρέμβαση πέφτει και περιλαμβάνει στενώσεις άνω του 50%.

Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες συνυπολογίζονται σε μια τέτοια απόφαση, όπως η ποιότητα της αθηρωματικής πλάκας και η απεικόνισή της στον υπέρηχο. (Στοιχεία με βάση τις τελευταίες Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Οδηγίες, 2017).

Σίγουρα λοιπόν, ο βαθμός στένωσης της έσω καρωτίδας αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα που θα μας οδηγήσει στη λήψη της απόφασης για παρέμβαση, όμως υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία εξατομίκευσης που πρέπει να ληφθούν υπόψιν στην τελική απόφαση.